1)  chyba bym stamtąd uciekła - nie chciałabym zawieść Nainy, ale nie wiem czy miałabym dość sily, by połączyć Nainę w Rohitem.
2) chyba starałabym porozmawiać z każdym kogo znam, pożegnać się itp... Jesli chodzi o dosłowne "Jutro"
3) chyba sama starałaybm się o tym zapomnieć i próbowała żyć normalnie. Przecież jutra może nie być. nie jesteśmy wieczni. Co jeśli wyjdziemy na ulicę i potrąci nas samochód? Wiemy też, że za jakieś 60, 70 lat umrzemy. I nie myślimy o tym. Aman wiedzial poprostu ,że ten dzień jest bliższy.
4) Film oglądałam w czasie, kiedy umarła nasza wychowawczyni Było to jakoś w listopadzie... od września była na zwolnieniu chorobowym. W styczniu miała do nas wrócić. Podobno bardzo dobrze się czuła i tak nagle... W tamtym okresie także film na mnie dość silie zadziałał i... I chyba nic nowego w nim nie znalazłam, bo połączenie rzeczywistości i fikcji było wystarczjącą lekcją.
5) Myśleć o innych i przyszłości. Aman przecież wiedzial, że po jego śmierci życie innych potoczy się dalej.

Ale najgorsze jest, że nie mieliśmy czasu się z nią pożegnać

ewlina2111 lubi zadawać trudne pytania Ale to dobrze

Naina napisał:

Ale fajnie sprawiać innym radość! pewnie bym tak zrobiła

No to do roboty! Masz całe życie na uszczęśliwianie innych.

Tak właśnie pomyślałam, że ludzie często w jakiejś sytuacji "zrobiliby" coś dobrego, dla innych. Ale co sprawia, że nie możemy być tacy na codzień? Bo wiemy, że mamy czas ("Nie bądż pewny, bo pewność nie pewna")? Bo myślimy, że w innych warunkach bylibyśmy lepsi? Ech, się wymądrzam a tak nie robię do końca... Może brak nam na całe życie tych sił, które starczyłyby na niesienie szczęścoa ostatniego dnia naszego życia?

Właśnie co byś zrobił jak byś był/była na miejscu Amana? (1)
Ojej... to calkiem nie latwe pytanie... nie wiem... może powiedziala Nainie ze jestem nieuleczalnie chora itp. i moge nie dozyc jutra... nie wiem. musialabym sie bardzo dlugo zastanowic

A co jakby to ciebie spotkało i wiedziałabyś że Jutra nie będzie? (2)
Wydałabym wszystkie pieniadze na wyjazd do Indii... oraz na spotkanie z Szaru? o tak - to bloby ostatnie a zarazem najwieksze marzenie!!!

Powiedziałabyś ukochanym "Mnie Jutro może już nie być"? Czy byś był/była jak Aman, nie okazywała słabości i uszczęśliwiała innych? (3)
Zależy od tego jak bardzo zależałoby mi na tej drugiej osobie... to cięzkie - zalezy od tego o kogo by chodzilo. Jesli bardzo bym kogos kochala powiedzialabym mu to jako pierwszemu...

nie mam pojęcia co bym zrobiła.... znając siebie zapewne nic... nigdy takie coś nie robiło na mnie wrażenia... oczywiście jeśli chodzi o moją osobę. Gorzej jeśli by chodziło o bliską mi osobę <nawet nie... mogła być nawet obca>.

hmmm co bym zrobiła na miejscu Amana? Nie wiem, nie jestem pewna. Wydaje mi się, ze nie byłabym taka jak on, że nie potrafiłabym patrzeć jak ktoś kogo kocham nie należy do mnie... wydaje mi się że wyznałabym miłość... zresztą nie wiem, w każdym razie chciałabym być z tą drugą osobą, ale czy potrafiłabym? To jest trudne pytanie...

2. Gdybym ja wiedziała, ze jutra nie będzie, na pewno chciałabym spędzić jak najwięcej czasu z moimi bliskimi i przyjaciółmi, zrobić coś na co wcześniej nie miałam odwagi, próbowałabym się w jakiś sposób przygotować, pozałatwiać różne sprawy, a może wyznać komuś coś na co wcześniej bym się nie zdobyła...

3. Wydaje mi się, że nie powiedziałabym! No bo dlaczego mam ten ciężar zrzucać na kogoś innego, poza tym nie chciałabym wzbudzać powszechnej litości i próbowałabym żyć tak jak dotychczas, może troche lepiej...
Gdybym nie mogła już sobie sama poradzić i czułabym potrzebe aby komuś powiedzieć, to może jednej czy dwóm osobom.

4. Im więcej razy go oglądam to dostrzegam takie rzeczy i wartości które poprzednio były mniej widoczne, wydaje mi się, ze ten film za każdym razem uczy czegoś nowego.

5. Kiedy mam jakiś problem, który dla mnie wydaje się największy na świecie, to przypominając sobie ten film, uświadamiam sobie, że są tacy ludzie, którzy o wiele bardziej cierpią a mimo to potrafią tego nie okazywać i co więcej pomimo tego że potrzebują wsparcia, są podporą dla innych.
Uczy on, ze trzeba korzystać z życia, cieszyć się nim i dostrzegać jego uroki, ale uczy także poświęcenia i pokazuje, że szczęście można osiągnąć, dając radość innym.

walerianka napisał:

zabrzmi to trochę egoistycznie, ale gdybym wiedziała, że jutra może nie być, choć raz chciałabym zrobić coś tylko dla siebie. Mam niestety taką tendencję, że zwykle myślę o innych i co zrobić by kogoś uszczęśliwić, bądź nie zranić.
Mając świadomość nadchodzącego końca chciałabym ostatni raz zaszaleć i nie liczyć się z konsekwencjami. Wypić duszkiem butelkę szampana z Champanii, tańczyć na stole w jakimś barze i bawić się do upadłego :-)

Walerianka, zrobiłabym dokładnie to samo Ja taką hipotetyczną sytuację podzieliłabym na dwa warianty. Pierwszy to wariant gdy nie mam zbyt wielu środków, i jestem przeciętnie zarabiającym człowieczkiem. Drugi wariant to byłaby opcja gdybym miała więcej pieniędzy, to chciałabym polecieć do Brazylii i tam szaleć do upadłego z jakimiś przstojniakami. Chciałabym aby moja rodzina wiedziała o chorobie tylko wtedy gdyby była jakaś opcja leczenia, która mogłaby się skończyć sukcesem. Gdyby jednak nie było nadzieji to skupiłabym się na sobie i "wyciskaniu życia jak cytryny"

Jestem pełnoletnia I właśnie z obawy by moja rodzina nie musiała później spłacać tego ogromnego kredytu, nie brałabym go. Ale jeżeli tylko miałabym pewność, że po mojej śmierci nikt nie będzie musiał spłacać moich zadłużeń, to faktycznie niczym bym się nie przejmowała

Ale by było Ostatnia zrobiona rzecz w życiu, udany napad na jakiś wielki bank, a potem zniknięcie, jakby zapadnięcie się pod ziemie i wydawanie całej tej kasy:) Wtedy może nawet kupiłabym sobie jakąś wyspę .....hmmm.......Musiałabym zapytać o radę Mr A Może udzieliłby mi jakichś cennych wskazówek

Ostatnio edytowany przez Luuana (2008-04-24 20:53:29)

Nie ma sprawy We dwójke raźniej

Kiran doskonale rozumiem, to co chciałaś przekazać i pięknie ubrałaś to w słowa. Z Luuną żartowałyśmy sobie wesoło na temat napadu na bak itp, ale łatwo jest dywagować, nie mając przed sobą realnego problemu. Dla każdego taka wiadomość byłaby szokiem i tak naprawdę, sama nie wiem, czy miałabym w sobie tyle siły, by móc jeszcze kiedykolwiek się uśmiechnąć.

Obyśmy nie musiały stawać w życiu przed takimi dylematami!

Czytam ten wątek i na początku zrobiło mi się smutno, potem wesoło dzięki szlonym planom na ostatni dzień. Ja zmiast szaleć w Brazylii kupilabym bilet do Agry by zobaczyć Taj Mahal

Ja gdybym tak jak Aaman była chora też bym sie nie przyznała ale gdybym wiedziła że jutra może nie być wykorzystałabym dzisiaj jak najlepiej tzn. zrobiła bym coś na co nigdy wcześniej bym sie nie odważyła ...

Właśnie !!! A ja bym jeszcze ukradła bilety do Idndii  i tam poleciała !!!

Gdyby jutra nie było co bym zrobiła?? Coś na co bym się nie odważyła zapewne normalnie ... pokręcone, szalone i cudowne, tak by powiedzieć: nie żałuje niczego, nic nie straciłam i było świetnie

anulka napisał:

Ja sobie obiecałam że jak zachoruje na jakąś powarzną chorobe to nigdy nie będę mieć pretensji  do nikogo bo to jest przeznaczenie i trzeba to zaakceptować i starać sie żyć normalnie - tak jak mój ukochany Aman...

Ja to bym tak nie dała rady. Nie mogła bym żyć tak jak Aman, nie potrafiła bym.
Zaszyła bym się w domu, i z niego nie wychodziła znając mnie.

Co bym zrobiła, gdyby jutra naprawdę nie było? Hmm... Może wyjdę na straszną egoistkę i nieczułą sukę (którą w końcu jestem), ale CIESZYŁABYM SIĘ STRASZNIE. Zniknęliby ludzie, których nienawidzę z całego serca i duszy i wreszcie uzyskałabym swój upragniony święty spokój. Taka jest ta okrutna prawda.

Gdyby jutra nie było ... kurczę to musiałabym kupić bilety na samolot do Indii dla mnie i całej rodziny, bo muszę kiedyś pojechać do Indii, a rodziną trzeba się nacieszyć przed końcem świata, dlatego żeby nie tracić czasu zabrałabym ją ze sobą