9 Mahine 9 Divas (2009)


Język: Marathi
Gatunek: komediodramat


Reżyseria: Jaisingh Thakur
Producent: Tanaji Jadhav
Scenariusz: Anil Pawar


Obsada

Sanjay Narvekar - Mukunda
Makarand Anaspure - Shriram
Nirmiti Sawant - Suhasini (Akka)
Pooja Nayak - Komal


Fabuła

Przez ostatnie siedem pokoleń w rodzinie Deshmukhów nie urodziło się ani jedno dziecko - ciągłość rodu zostaje zachowana tylko poprzez adopcje, do których ucieka się każde kolejne małżeństwo w rodzinie. Jednak Suhasini Deshmukh przyjmuje wyzwanie jednej z kobiet z wioski: jeśli w przeciągu roku jej adoptowany syn, Mukunda, i jego żona, Komal, nie uczynią Suhasini babcią, za karę zetnie włosy, zostając pośmiewiskiem całej wioski. Mukunda i Komal są oszołomieni, gdyż wiedzą, iż to niemożliwe. Suhasini zwołuje do domu swego brata, Shrirama, "lekarza", by pomógł Mukundzie i Komal swoją "medycyną". Lecz to nie wujek przynosi rodzinie prawdziwy promień nadziei, lecz osoba, która w normalnych okolicznościach nigdy by do domu Deshmukhów nie trafiła...

Trailer

[/center]

__________________________________________
Źródła: CalaaOnline.com
Tłumaczenie: Qausain


Na film, jak w sumie na większość filmów marathi, które zdarzyło mi się obejrzeć, natrafiłam przypadkiem. Stwierdzając, że potrzeba mi czegoś lekkiego, włączyłam sobie.
Przyznaję, iż nie ma w nim nic powalającego ani wielce odkrywczego, aczkolwiek ogląda się przyjemnie. Takie właśnie bardzo luźne, nierzadko głupawe (choć, na szczęście, w granicach rozsądku) coś do obejrzenia na chwilę, kiedy nie mamy ochotę autentycznie na nic. Jakkolwiek przyznaję, że elementy komediowe faktycznie są dość zabawne, jednocześnie są też bardzo przewidywalne, przez co zaśmiałam się kilka razy, nawet jeśli uśmiechałam się częściej.
Plusem zdecydowanie jest gra aktorska oraz chwytliwe, wpadające w ucho piosenki. Dość przewidywalna fabuła nie jest ani plusem, ani minusem, ponieważ całość ogląda się przyjemnie. Za minus uznałabym fakt, iż wszystkie wydarzenia dzieją się strasznie szybko po sobie, a jednak twórcy zdołali nimi zapełnić 2 godziny i 10 minut taśmy filmowej, co, moim zdaniem, biorąc pod uwagę możliwości oferowane przez fabułę, jest lekkim naciągnięciem.
Film oceniam na 4+, bo mimo wszystko mi się podobał. Nie należy raczej do tych, do których chciałabym jeszcze wrócić, ale też nie żałuję, że go obejrzałam. I polecam tym, którzy mają właśnie ochotę na coś niewymagającego myślenia, relatywnie zabawnego i optymistycznego.

A co Wy myślicie?